Ένα απο τα τραγουδιά που σε πάνε αρκετά μακριά και σε χαλαρώνουν...Καλή ακρόαση....

Κομμάτακι για να συνδίασω το κείμενο και να σας ανεβάσω λίγο.

Καλοκαιράκι.

Καλοκαίρι..Πιστεύω στην Ελλάδα ο κάθε άνθρωπος περιμένει με ανυπομονησία τον καυτό ήλιο την θάλλασα τα beach party και την χαλαρότητα που προσφέρει σε όλους μας.Συνήθως το καλοκαίρι είναι η εποχή που το κέντρο ερημώνει τελίως και κάνοντας μια βόλτα μεσημέρι ιουνίου στην Αθήνα νιώθεις πως  είσαι σε ένα καζάνι και βράζεις!Κοιτάζοντας κάτω την άσφαλτο βλέπεις την ζέστη να βγαίνει απο μέσα και αμέσως σκέφτεσαι πως ήτανε πολύ κακή επιλογή να κατέβεις στο Κέντρο της Αθήνας!
  Μεσημεράκι λοιπόν και μόλις έχω τελιώσει το μάθημα στην σχολή.Σκέφτομαι τι θα κάνω σήμερα μια τόσο όμορφη και καλοκαιρινή μέρα!Πέρνω τηλέφωνο τον Φίλο μου τον Λεωνιδά και του λεώ να βρεθούμε στην Βάρκιζα να ρίξουμε καμμιά βουτιά.Στην αρχή είναι λίγο διστακτικός αλλα μετά απο λίγη τον καταφέρνω και κανονίζουμε να βρεθούμε σε 30 λεπτά.Πέρνω την βέσπα και διασχίζω την Α
καδημίας.Η πόλη είναι άδεια εκτός απο μερικούς μικροπωλητές οι οποίοι κουρασμένοι και σκασμένοι προσπαθούν να πουλήσουν τα πράγματα τους.Επιταχύνω λίγο πιο πολύ καθώς θέλω να ξεφύγω απο την Αθήνα και τον καυτό αέρα που χτυπάει το πρόσωπο μου.Φτάνω στην Ποσειδώνος η οποία δεν έχει σχεδόν καθόλου κίνηση και εκεί το κλίμα αρχίζει και αλλάζει.Ο αέρας τώρα είναι πιο δροσερός και το σκηνικό απο μουντό γκρι γίνεται ένα απέραντο μπλέ.Η θάλλασα υπομονετικά περιμένει όλους τους ζεσταμένους για να τους δροσίσει.Ο κόσμος στην παραλία δίνει το παρόν ακόμα και τις απαγορευμένες ώρες της ήμερας και γεμίζει την παραλία με γέλια και παιχνίδια.Ζηλεύω αυτές τις εικόνες και απο την βιασύνη μου παραλίγο να μην δω το φανάρι που έχει γίνει κόκκινο.Σταματάω κάπως άτσαλα και περιμένω υπομονετικά για να να γίνει πράσινο και να φτάσω στον προορισμό όσο πιο γρήγορα γίνεται.Κοιτάω διπλά μου και βλέπω ενα τζίπ το όποιο έχει κλειστά τα παραθυρα του και ο οδηγός του απολαμβάνει την δροσιά του Air condition.Σκέφτομαι ότι είναι τελίως χαζό αφού έξω δεν έχει τόση ξέστη ώστε να καταφύγει στο κλιματιστικό το οποίο οφείλω να ομολογήσω δεν είναι και η συμπαθειά μου.Επιτέλους το φανάρι ανοίγει και ξεκίναω αμέσως,τίποτα δεν μπορεί να με κρατήσει.Στην δεξιά λωρίδα ένα λεωφορείο το οποίο μεταφέρει νέους και ηλικιώμενους  σε μια δροσερή παραλία.Σιγά σιγά αρχίζω να φτάνω στον προορισμό μου.Φτάνω λοιπόν στην παραλία η οποία σφύζει απο κόσμο και εκεί βλέπω τον Λεωνιδά να με περιμένει.Παρκάρω την βέσπα πέρνω την τσάντα μου και μαζί πηγαίνουμε προς την παραλία.Αφήνουμε κάτω τσάντες και τρέχουμε με την μια μέσα την θάλασσα για να δροσιστούμε.Πέφτοντας μέσα στην Θάλασσα ένα κύμα απελευθέρωσης έρχεται καθώς η δροσιά αλλά και το απέραντο γαλάζιο κάνουν την εικόνα απίστευτη.Μέτα απο αρκετή ώρα βγαίνουμε έξω και πάμε και καθόμαστε σε μια σκιά που έχουμε βρει.Πιάνουμε κουβέντα για διάφορα πράγματα και μέτα απο λίγο βγαίνουμε έξω να κάνουμε μια βόλτα στην Παραλία.Πάντου κόσμος κυρίως νέος ο οποίος απολαμβάνει την ομορφιά της μέρας.Παρέες παίζουν ρακέτες άλλοι τάβλι και άλλοι απλά αφήνονται στα χέρια του ήλιου που καίει ανελέητα το κορμί τους.Η ώρα περνάει και βρίσκουμε ένα ήσυχο μπαράκι να πιούμε έναν καφέ.Η ατμόσφαίρα γύρω υπέροχη με γελαστά πρόσωπα.Οι ώρες περνάνε χωρίς να το καταλάβουμε το τσιγαράκι πάει σύννεφο και εμείς εκεί αραχτοί χώρις ανχος και έννοιες ξεχνιόμαστε.Ο Ήλιος σχεδόν πέφτει και σκεφτόμαστε τι θα κάνουμε μετά.Χωρίς δισταγμό πέρνουμε τηλέφωνο γνωστούς και φίλους και η παρέα μεγαλώνει όλο και πιο πολύ.Η θάλασσα το βράδυ πέρνει το μυστήριο μαύρο χρώμα της και ο δρόμος του Φεγγαριού αρχίζει να χαράζεται πάνω της.Εκεί λοιπόν είμαστε και εμείς κάνοντας συζητήσεις πίνοντας τεκίλα και γελοντας σπάζοντας την σιώπη της παραλίας.Ένας φίλος με κιθάρα παίζει το Redemption Song και κάποιοι απο την παρέα το σιγοτραγουδάνε.Σκέφτομαι πως αυτές οι στιγμές είναι οι καλύτερες και η ηλικία μας η κατάλληλη για αυτά τα πράγματα.Η ώρα περνάει και σιγά σιγά αρχίζουμε να νυστάζουμε και να νιώθουμε την  κουράση να μας καταβάλει.Ξεκινάμε όλοι σιγά σιγά ο καθένας για τον δικό του προορισμό και δίνουμε ραντέβου για αύριο πάλι.Πριν φύγω ρίχνω ένα βλέμμα πίσω μου και σκέφτομαι "άραγε πόσοι έχουν την ευκαιρία να έχουν τέτοιες στιγμές όπως εμείς σήμερα".Με αυτήν την σκέψη λοιπόν βάζω μπρος την βέσπα και άρχιζω κουρασμένα να γυρίζω στο σπίτι μου.


             Constantine.

I'm looking for a girl with a washing machine.You?

I'm looking for a girl
with a washing machine
and a room that's cool and shady

I'm looking for a girl
with a shower and bath
come on, baby, don't look at me like that

I'm looking for a girl
with a washing machine
I ain't saying
I ain't saying I'm dirty
and I ain't saying I'm clean

oooh oooh

I'm looking for a girl
with a washing machine
and a room that's cool and shady

I'm looking for a girl
without plans for the night
I ain't saying I'm lonely
but I could use some company

I'm looking for a girl
with a washing machine
I ain't saying
I ain't saying I'm dirty
and I ain't saying I'm clean

oooh oooh

I bet you've got a washing machine
I bet you ain't got nothing at do
but I'm just a boy who came into town
I won't let you down

oooh oooh 


Καλησπέρα σας και πάλι.Ζητώ συγνώμη για την απουσία μου αυτές τις μέρες αλλά είμαι αρκετά άρρωστος.Will be back soon.Stay tuneD!

Αφιερωμένο.....

Απολαύστε!

Κυριακή Απόγευμα στην Αθήνα.

Με την Βοήθεια του καιρού είπα σήμερα να κατέβω στο κέντρο της Αθήνας να απολαύσω μια ζεστή σοκολάτα.Το κέντρο σήμερα θύμιζε μια ήρεμη πόλη που ζει σε έναν χαλαρό ρυθμό αφήνοντας πίσω την τρέλα και την αποξένωση που επικρατεί τις υπόλοιπες μέρες.Ανεβαίνοντας λοιπόν για άλλη μια φορά την Τρικούπη το γκρίζο επικρατεί και σου θυμίζει ότι παρά την ηρεμία που προσφέρει η μέρα είσαι επίσημα στην Τσιμεντούπολη.Φτάνοντας στα Εξάρχεια η εικόνα αρχίζει και αλλάζει λίγο.Το πάρκο στην Ναυαρίνου καλά κρατεί και σχεδόν κάθε μέρα γεμίζει απο ανθρώπους διάφορων ηλικιών οι οποίοι άλλοτε κάθονται και κουβεντιάζουν μικρά παιδιά παίζουν στην παιδική χαρά και ζευγαράκια αφήνονται στα τρυφερά φιλιά και στις ατελίωτες αγκαλιές τους.Τα graffiti στους τοίχους δίνουν ένα άλλο χρώμα στα στενοσόκακα και αποτελούν μια αλλαγή μέσα στο γκρίζο μουντό σκηνικό.Κατεβαίνοντας στην πλατεία τα πράγματα γίνονται λίγο πιο άσχημα καθώς ναρκομανείς χαμένοι στον δικό τους κόσμο σε κοιτούν απόκοσμα και σε ξενίζουν.Ο κόσμος δίνει όπως πάντα το παρόν στις καφετέριες και προσπαθεί να σπάσει το άβατο των Εξαρχείων με τον δικό του τρόπο.Πολλά μαγαζιά σφύζουν απο ζωή και δείχνουν οτι παρότι την κρίση ο κόσμος δεν ξεχνάει να περνάει καλά και να τιμάει τα στέκια του.Υπάρχει βέβαια και ο κόσμος που γεμίζει τα σοκάκια καθισμένος σε πεζούλια με μια μπύρα στο χέρι και αρκετή διάθεση για καλοπέραση.Ανεβαίνοντας στον Λόφο του Στρέφη ξεχνάς ότι είσαι στην Αθήνα και το πράσινο που υπάρχει σε αφθονία σε ηρεμεί.Ανεβαίνοντας ακόμα πιο πάνω η Αθήνα απλώνεται απο κάτω και το μόνο που βλέπεις είναι σπίτια κολλήμενα το ένα πάνω στο άλλο και ένα γκρίζο νέφος απο πάνω να προσθέτει την δικιά του Μουντάδα.Ο Ήλιος αρχίζει να εξαφανίζεται και οι πρώτες ατελειώτες λάμπες αρχίζουν δειλά δειλά να ανάβουν ώστε να διώξουν το απόλυτο μαύρο απο το σκηνικό και να κρατήσουν συντροφιά στους Ανθρώπους που θα περάσουν αργότερα απο εκεί.Τα Εξάρχεια αρχίζουν να γεμίζουν απο κόσμο και η φασαρία απο τις καφετέριες είναι μια "μουσική"που θέλει να σπάσει την σιωπή και την ψυχράδα που επικρατεί έξω.Οι Νέοι συνεχίζουν να δίνουν απλόχερα ζωή στην Πόλη και δίνουν εύθυμους ρυθμούς.Άλλη μια Κυριακή του 2011 περνάει ευχάριστα και με πολύ ωραίες εμπειρίες.

                  Constantine.