Καλοκαίρι..Πιστεύω στην Ελλάδα ο κάθε άνθρωπος περιμένει με ανυπομονησία τον καυτό ήλιο την θάλλασα τα beach party και την χαλαρότητα που προσφέρει σε όλους μας.Συνήθως το καλοκαίρι είναι η εποχή που το κέντρο ερημώνει τελίως και κάνοντας μια βόλτα μεσημέρι ιουνίου στην Αθήνα νιώθεις πως είσαι σε ένα καζάνι και βράζεις!Κοιτάζοντας κάτω την άσφαλτο βλέπεις την ζέστη να βγαίνει απο μέσα και αμέσως σκέφτεσαι πως ήτανε πολύ κακή επιλογή να κατέβεις στο Κέντρο της Αθήνας!
Μεσημεράκι λοιπόν και μόλις έχω τελιώσει το μάθημα στην σχολή.Σκέφτομαι τι θα κάνω σήμερα μια τόσο όμορφη και καλοκαιρινή μέρα!Πέρνω τηλέφωνο τον Φίλο μου τον Λεωνιδά και του λεώ να βρεθούμε στην Βάρκιζα να ρίξουμε καμμιά βουτιά.Στην αρχή είναι λίγο διστακτικός αλλα μετά απο λίγη τον καταφέρνω και κανονίζουμε να βρεθούμε σε 30 λεπτά.Πέρνω την βέσπα και διασχίζω την Α
καδημίας.Η πόλη είναι άδεια εκτός απο μερικούς μικροπωλητές οι οποίοι κουρασμένοι και σκασμένοι προσπαθούν να πουλήσουν τα πράγματα τους.Επιταχύνω λίγο πιο πολύ καθώς θέλω να ξεφύγω απο την Αθήνα και τον καυτό αέρα που χτυπάει το πρόσωπο μου.Φτάνω στην Ποσειδώνος η οποία δεν έχει σχεδόν καθόλου κίνηση και εκεί το κλίμα αρχίζει και αλλάζει.Ο αέρας τώρα είναι πιο δροσερός και το σκηνικό απο μουντό γκρι γίνεται ένα απέραντο μπλέ.Η θάλλασα υπομονετικά περιμένει όλους τους ζεσταμένους για να τους δροσίσει.Ο κόσμος στην παραλία δίνει το παρόν ακόμα και τις απαγορευμένες ώρες της ήμερας και γεμίζει την παραλία με γέλια και παιχνίδια.Ζηλεύω αυτές τις εικόνες και απο την βιασύνη μου παραλίγο να μην δω το φανάρι που έχει γίνει κόκκινο.Σταματάω κάπως άτσαλα και περιμένω υπομονετικά για να να γίνει πράσινο και να φτάσω στον προορισμό όσο πιο γρήγορα γίνεται.Κοιτάω διπλά μου και βλέπω ενα τζίπ το όποιο έχει κλειστά τα παραθυρα του και ο οδηγός του απολαμβάνει την δροσιά του Air condition.Σκέφτομαι ότι είναι τελίως χαζό αφού έξω δεν έχει τόση ξέστη ώστε να καταφύγει στο κλιματιστικό το οποίο οφείλω να ομολογήσω δεν είναι και η συμπαθειά μου.Επιτέλους το φανάρι ανοίγει και ξεκίναω αμέσως,τίποτα δεν μπορεί να με κρατήσει.Στην δεξιά λωρίδα ένα λεωφορείο το οποίο μεταφέρει νέους και ηλικιώμενους σε μια δροσερή παραλία.Σιγά σιγά αρχίζω να φτάνω στον προορισμό μου.Φτάνω λοιπόν στην παραλία η οποία σφύζει απο κόσμο και εκεί βλέπω τον Λεωνιδά να με περιμένει.Παρκάρω την βέσπα πέρνω την τσάντα μου και μαζί πηγαίνουμε προς την παραλία.Αφήνουμε κάτω τσάντες και τρέχουμε με την μια μέσα την θάλασσα για να δροσιστούμε.Πέφτοντας μέσα στην Θάλασσα ένα κύμα απελευθέρωσης έρχεται καθώς η δροσιά αλλά και το απέραντο γαλάζιο κάνουν την εικόνα απίστευτη.Μέτα απο αρκετή ώρα βγαίνουμε έξω και πάμε και καθόμαστε σε μια σκιά που έχουμε βρει.Πιάνουμε κουβέντα για διάφορα πράγματα και μέτα απο λίγο βγαίνουμε έξω να κάνουμε μια βόλτα στην Παραλία.Πάντου κόσμος κυρίως νέος ο οποίος απολαμβάνει την ομορφιά της μέρας.Παρέες παίζουν ρακέτες άλλοι τάβλι και άλλοι απλά αφήνονται στα χέρια του ήλιου που καίει ανελέητα το κορμί τους.Η ώρα περνάει και βρίσκουμε ένα ήσυχο μπαράκι να πιούμε έναν καφέ.Η ατμόσφαίρα γύρω υπέροχη με γελαστά πρόσωπα.Οι ώρες περνάνε χωρίς να το καταλάβουμε το τσιγαράκι πάει σύννεφο και εμείς εκεί αραχτοί χώρις ανχος και έννοιες ξεχνιόμαστε.Ο Ήλιος σχεδόν πέφτει και σκεφτόμαστε τι θα κάνουμε μετά.Χωρίς δισταγμό πέρνουμε τηλέφωνο γνωστούς και φίλους και η παρέα μεγαλώνει όλο και πιο πολύ.Η θάλασσα το βράδυ πέρνει το μυστήριο μαύρο χρώμα της και ο δρόμος του Φεγγαριού αρχίζει να χαράζεται πάνω της.Εκεί λοιπόν είμαστε και εμείς κάνοντας συζητήσεις πίνοντας τεκίλα και γελοντας σπάζοντας την σιώπη της παραλίας.Ένας φίλος με κιθάρα παίζει το Redemption Song και κάποιοι απο την παρέα το σιγοτραγουδάνε.Σκέφτομαι πως αυτές οι στιγμές είναι οι καλύτερες και η ηλικία μας η κατάλληλη για αυτά τα πράγματα.Η ώρα περνάει και σιγά σιγά αρχίζουμε να νυστάζουμε και να νιώθουμε την κουράση να μας καταβάλει.Ξεκινάμε όλοι σιγά σιγά ο καθένας για τον δικό του προορισμό και δίνουμε ραντέβου για αύριο πάλι.Πριν φύγω ρίχνω ένα βλέμμα πίσω μου και σκέφτομαι "άραγε πόσοι έχουν την ευκαιρία να έχουν τέτοιες στιγμές όπως εμείς σήμερα".Με αυτήν την σκέψη λοιπόν βάζω μπρος την βέσπα και άρχιζω κουρασμένα να γυρίζω στο σπίτι μου.
Constantine.
Μεσημεράκι λοιπόν και μόλις έχω τελιώσει το μάθημα στην σχολή.Σκέφτομαι τι θα κάνω σήμερα μια τόσο όμορφη και καλοκαιρινή μέρα!Πέρνω τηλέφωνο τον Φίλο μου τον Λεωνιδά και του λεώ να βρεθούμε στην Βάρκιζα να ρίξουμε καμμιά βουτιά.Στην αρχή είναι λίγο διστακτικός αλλα μετά απο λίγη τον καταφέρνω και κανονίζουμε να βρεθούμε σε 30 λεπτά.Πέρνω την βέσπα και διασχίζω την Α
καδημίας.Η πόλη είναι άδεια εκτός απο μερικούς μικροπωλητές οι οποίοι κουρασμένοι και σκασμένοι προσπαθούν να πουλήσουν τα πράγματα τους.Επιταχύνω λίγο πιο πολύ καθώς θέλω να ξεφύγω απο την Αθήνα και τον καυτό αέρα που χτυπάει το πρόσωπο μου.Φτάνω στην Ποσειδώνος η οποία δεν έχει σχεδόν καθόλου κίνηση και εκεί το κλίμα αρχίζει και αλλάζει.Ο αέρας τώρα είναι πιο δροσερός και το σκηνικό απο μουντό γκρι γίνεται ένα απέραντο μπλέ.Η θάλλασα υπομονετικά περιμένει όλους τους ζεσταμένους για να τους δροσίσει.Ο κόσμος στην παραλία δίνει το παρόν ακόμα και τις απαγορευμένες ώρες της ήμερας και γεμίζει την παραλία με γέλια και παιχνίδια.Ζηλεύω αυτές τις εικόνες και απο την βιασύνη μου παραλίγο να μην δω το φανάρι που έχει γίνει κόκκινο.Σταματάω κάπως άτσαλα και περιμένω υπομονετικά για να να γίνει πράσινο και να φτάσω στον προορισμό όσο πιο γρήγορα γίνεται.Κοιτάω διπλά μου και βλέπω ενα τζίπ το όποιο έχει κλειστά τα παραθυρα του και ο οδηγός του απολαμβάνει την δροσιά του Air condition.Σκέφτομαι ότι είναι τελίως χαζό αφού έξω δεν έχει τόση ξέστη ώστε να καταφύγει στο κλιματιστικό το οποίο οφείλω να ομολογήσω δεν είναι και η συμπαθειά μου.Επιτέλους το φανάρι ανοίγει και ξεκίναω αμέσως,τίποτα δεν μπορεί να με κρατήσει.Στην δεξιά λωρίδα ένα λεωφορείο το οποίο μεταφέρει νέους και ηλικιώμενους σε μια δροσερή παραλία.Σιγά σιγά αρχίζω να φτάνω στον προορισμό μου.Φτάνω λοιπόν στην παραλία η οποία σφύζει απο κόσμο και εκεί βλέπω τον Λεωνιδά να με περιμένει.Παρκάρω την βέσπα πέρνω την τσάντα μου και μαζί πηγαίνουμε προς την παραλία.Αφήνουμε κάτω τσάντες και τρέχουμε με την μια μέσα την θάλασσα για να δροσιστούμε.Πέφτοντας μέσα στην Θάλασσα ένα κύμα απελευθέρωσης έρχεται καθώς η δροσιά αλλά και το απέραντο γαλάζιο κάνουν την εικόνα απίστευτη.Μέτα απο αρκετή ώρα βγαίνουμε έξω και πάμε και καθόμαστε σε μια σκιά που έχουμε βρει.Πιάνουμε κουβέντα για διάφορα πράγματα και μέτα απο λίγο βγαίνουμε έξω να κάνουμε μια βόλτα στην Παραλία.Πάντου κόσμος κυρίως νέος ο οποίος απολαμβάνει την ομορφιά της μέρας.Παρέες παίζουν ρακέτες άλλοι τάβλι και άλλοι απλά αφήνονται στα χέρια του ήλιου που καίει ανελέητα το κορμί τους.Η ώρα περνάει και βρίσκουμε ένα ήσυχο μπαράκι να πιούμε έναν καφέ.Η ατμόσφαίρα γύρω υπέροχη με γελαστά πρόσωπα.Οι ώρες περνάνε χωρίς να το καταλάβουμε το τσιγαράκι πάει σύννεφο και εμείς εκεί αραχτοί χώρις ανχος και έννοιες ξεχνιόμαστε.Ο Ήλιος σχεδόν πέφτει και σκεφτόμαστε τι θα κάνουμε μετά.Χωρίς δισταγμό πέρνουμε τηλέφωνο γνωστούς και φίλους και η παρέα μεγαλώνει όλο και πιο πολύ.Η θάλασσα το βράδυ πέρνει το μυστήριο μαύρο χρώμα της και ο δρόμος του Φεγγαριού αρχίζει να χαράζεται πάνω της.Εκεί λοιπόν είμαστε και εμείς κάνοντας συζητήσεις πίνοντας τεκίλα και γελοντας σπάζοντας την σιώπη της παραλίας.Ένας φίλος με κιθάρα παίζει το Redemption Song και κάποιοι απο την παρέα το σιγοτραγουδάνε.Σκέφτομαι πως αυτές οι στιγμές είναι οι καλύτερες και η ηλικία μας η κατάλληλη για αυτά τα πράγματα.Η ώρα περνάει και σιγά σιγά αρχίζουμε να νυστάζουμε και να νιώθουμε την κουράση να μας καταβάλει.Ξεκινάμε όλοι σιγά σιγά ο καθένας για τον δικό του προορισμό και δίνουμε ραντέβου για αύριο πάλι.Πριν φύγω ρίχνω ένα βλέμμα πίσω μου και σκέφτομαι "άραγε πόσοι έχουν την ευκαιρία να έχουν τέτοιες στιγμές όπως εμείς σήμερα".Με αυτήν την σκέψη λοιπόν βάζω μπρος την βέσπα και άρχιζω κουρασμένα να γυρίζω στο σπίτι μου.
Constantine.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου