Χαμένοι στην Μετάφραση.

Γιατί άραγε επέλεξα αυτόν τον τίτλο?Σήμερα θα σας πω μια διαφορετική ιστορία με τα βιώματα μου στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας.Το απογευματάκι στο κέντρο συνήθως ότι εποχή και να πας συνήθως μόνο και απο το απίστευτο καυσαέριο που έχει η περιοχή νιώθεις να πνίγεσαι και θέλεις να ξεφύγεις απ αυτό.Ξεκινάω λοιπόν απο το Metro για να φτάσω στην σχολή η οποία βρίσκεται στην Χαριλάου Τρικούπη.Με το mp3 πάντα να μου κρατάει παρέα αρχίζω και κατεβαίνω την Πανεπιστημίου ώστε να φτάσω λίγο πιο κάτω και να στρίψω στην Οδό που ενδιαφέρομαι.Παρατηρώ γύρω μου και εκτός απο τη νύχτα και την γκριζάδα που έχει κατακλύσει το κέντρο βλέπω ανθρώπους να τρέχουν,άλλους να ζητιανεύουν για λίγα λεφτά και ναρκομανείς που είναι στον δικό τους κόσμο.Πιο κάτω είναι μια περιπολία αστυνομικών οι οποίοι φαίνονται κάπως φοβισμένοι και απόμακροι απο τον υπόλοιπο κόσμο.Μπορείς να πεις ότι η Αθήνα είναι μια μικρογραφία της Νέας Υόρκης.Στρίβω λοιπόν στην Τρικούπη και αρχίζω σιγά σιγά να την ανεβαίνω.Παρατηρώ κάποιους ιδιοκτήτες καταστημάτων να έχουν βγεί για λίγο έξω να μιλάνε και να κάνουν και ένα τσιγάρο ταυτόχρονα.Δίπλα μου το βλέμμα πέφτει σε μια ηλικιωμένη η οποία φωνάζει σπαρακτικά και στ χέρια της κρατάει μια φωτογραφία ενός νεαρού αγοριού.Λίγο πιο πάνω στο Costa Coffee κάποια ζευγάρια κάθονται σαν δύο ξένοι ο καθένας με το κινητό του να στέλνουν μηνύματα η να διαβάζουν κάποιο περιοδικό χωρίς κάποιο ίχνος οικιότητας μεταξύ τους.Περνάω τον δρόμο στην Τρικούπη και καθώς κοιτάζω γύρω μου η ταχύτητα των ανθρώπων μοιάζει σχεδόν ψεύτικη όλοι τόσο βιαστικοί και τόσο απομονωμένοι στα προβλήματα τους.Φτάνω στην σχολή και βλέπω τον Φίλο μου Σάββα να με περιμένει στο κλασσικό σημείο που συναντιόμαστε με ένα τσιγάρο στο στόμα.Τον πλησιάζω και για άλλη μια φορά απολογούμαι που άργησα τόσο και με περίμενε άδικα.Μου προτείνει και μου λέει "Φίλε Κώστα πάμε πάνω κρυφά στην Ταράτσα της Σχολής να χαζέψουμε και να τα πούμε?".Συμφωνώ με την ιδέα και σιγά σιγά ξεκινάμε για την Ταράτσα,προσπαθώντας να μην μας ακούσει κανείς.Βγαίνουμε έξω και η Αθήνα είναι στα πόδια μας για να την χαζέψουμε και να την σχολιάσουμε.Καθόμαστε κάτω ανάβουμε απο ένα τσιγάρο και αρχίζουμε να πιάνουμε συζητήσεις και να σχολιάζουμε μικρές εικόνες καθημερινότητας που διαδραματίζονται απο κάτω.Κάποιος αργεί να ξεκινήσει κόρνες,βρισιές  ο άλλος τσακώνετε στο κινητό κ.α.Οι ώρες περνούν σαν νεράκι και η ώρα είναι αρκετά αργά πια.Κοιτάμε τα πακέτα με τα τσιγάρα τα οποία άδεια τώρα πια.Σίγα σιγά σηκωνόμαστε και βλέπουμε για άλλη μια φορά απο κάτω.Η πόλη τις καθημερινές το βράδυ πεθαίνει και οι ρυθμοί της πέφτουν σαν τις Μετοχές στο Χρηματηστήριο,όλα πια είναι πιο ήσυχα και οι κουρασμένες λάμπες προσπαθούν κουρασμένα να φωτίσουν τα σοκάκια της ΤρελοΑθήνας.


           Constantine.