Ιστορίες του Μετρό.

Μεσημεράκι και μια σχετικά γλυκιά μέρα.Ξεκινάω απο το σπίτι σιγά σιγά για να πάω στην σχολή δηλαδή την κανονική μου καθημερινότητα.Παίρνω την βέσπα μου και επιταχύνω για το μετρό...έχω πάλι αργήσει όπως συνήθως.Ακολουθώ την κλασσική διαδρομή απο βουλιαγμένης..πάω σχετικά αργά και απολαμβάνω τον δροσερό αέρα που με χτυπάει στο πρόσωπο καθώς δίπλα μου περνάνε με μεγάλες ταχύτητες αυτοκίνητα και μηχανές οι οποίες βιάζονται να πάνε κάπου.Φτάνω στο μετρό και παρκάρω στην συνηθισμένη θέση..είναι λες και έχω συννενοηθεί ανάμεσα σε τόσους ανθρώπους με μηχανές να μου αφήνουν κενή την θέση, μόνο η σκέψη με συναρπάζει.Βάζω το mp3 να παίζει και αρχίζω να κατεβαίνω τις σκάλες,κοιτάω απέναντι απο τις σκάλες ανθρώπους που ανεβαίνουν άλλοι είναι σκυθρωποί άλλοι έχουν ενα χαμόγελο ζωγραφισμένο πάνω τους και άλλοι πάλι είναι αδιάφοροι.Κάποιες φορές ανταλλάζω βλέμματα με κάποιους και τους βλέπω να σκύβουν το κεφάλι σαν να ντράπηκαν ή σαν να ένιωσαν ενοχή για αυτό.Φτάνω στα εκδοτήρια και πάω να βγάλω εισητήριο,όλα αυτά γίνονται γρήγορα γιατί θέλω να προλάβω το μετρό μην καθυστερήσω κι άλλο.Κατεβαίνω τις σκάλες γρήγορα αλλά το μετρό με έχει αγνοήσει πλήρως καθώς ακολουθεί το δικό του πρόγραμμα.Απογοητευμένος κάθομαι όρθιος δυναμώνω λίγο περισσότερο το mp3 και χάνομαι στην μαγεία της μουσικής..κοιτάω το ταμπλό το οποίο γράφει 5 λεπτά και υπομονετικά περιμένω να έρθει.Σιγά σιγά ο κόσμος γίνεται ολοένα και περισσότερος,γυναίκες και άντρες κάθε ηλικίας και κάθε στύλ.Μερικές γυναίκες έχουν ένα τουπέ και μια αυτοπεποίθηση και κάποιοι άντρες τις κοιτάνε με ένα βλέμμα ηδονής στα μάτια τους σαν ήταν αυτό που περίμεναν για χρόνια.Λίγο πιο πέρα βλέπω ένα ζευγάρι το οποίο είναι αγκαλιασμένο και χαμένο στην δική του μαγεία τον έρωτα..τους κοιτάω και νοσταλγώ εκείνη την ώρα ένα τρυφερό χάδι ή ακόμα καλύτερα ένα γλυκό φιλί.Το μετρό το μεγάλο κλουβί όπως το έχω στο μυαλό μου επιτέλους έφτασε...το παρατηρώ που περνάει απο μπροστά μου και σιγά σιγά σταματάει για να πάρει τους ανυπόμονους επιβάτες του.Μπαίνω και κάθομαι όρθιος στην πίσω μεριά του μετρό ενώ παρατηρώ απορημένος τους υπόλοιπους επιβάτες οι οποίοι σκίζονται για να βρούν μια θέση να κάτσουν..Το μετρό γεμίζει και βαθιά πίσω απο τον ήχο της μουσικής που ακούγεται απο το mp3 ακούω το φρικτό κορνάρισμα που είναι πάντα εκεί για να θυμίζει στους επιβάτες του πως είναι εγκλωβισμένοι στο μεγάλο κλουβί.Το μετρό ξεκινάει και λίγο αργότερα αρχίζει να επιταχύνει για να φτάσει στην επόμενη στάση.Κοιτάω το ταμπλό πάνω και βλέπω "Άγιος Δημήτριος"συνεχίζω να κοιτάω μέχρι την λέξη πανεπιστήμιο,εκεί πρέπει να φτάσω.Καθώς φτάνουμε στην στάση Δάφνη ακούω την γλυκιά αλλά και ταυτοχρόνως ψυχρή ηχογραφημένη φωνή η οποία λέει κάθε μέρα τα ίδια.Σηκώνω το βλέμμα μου και παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου..με μεγάλη απογοήτευση βλέπω όλων τα υπόλοιπα βλέμματα κενά, ανέκφραστα και σκυφτά μάλλον έχουν κουραστεί η απλά έχουν βαρεθεί την καθημερινότητα τους.Ένας ενοχλητικός ήχος φτάνει στ αυτιά μου ο οποίος προέρχεται απο το mp3,Low battery αγχώνομαι λίγακι και χαμηλώνω τον ήχο γιατί θέλω να έχω μπαταρία και για τον γυρισμό αργότερα το βράδυ ενώ πάλι στο μυαλόι μου έρχεται η σκέψη πως θα έπρεπε να έχω φορτίσει τον μικρό μου φίλο.Καθώς λοιπόν χαμηλώνω τον ήχο έρχεται η δυνατή και άσχημη στριγκλιά απο τις ράγες στ αυτιά μου.Για να καταλαγιάσω αυτόν τον ήχο στο μυαλό μου αρχίζω και παίζω ένα παιχνίδι με τον εαυτό μου.αρχίζω και επεξεργάζομαι τους ανθρώπους και προσπαθώ να καταλάβω τον προορισμό του καθενός.τις πιο πολλές φόρες κοιτάω απο το ντύσιμο και γενικότερα το στύλ.κάποιες φορές νικάω το παιχνίδι του εαυτού μου και ένα μικρό χαμόγελο αρχίζει να εμφανίζεται στα χείλη μου.Ακούω πάλι την γνώριμη φωνή να λέει,"επόμενη στάση Σύνταγμα".Καταλαβαίνω λοιπόν ότι μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου το κλουβί(μετρό)θα αφήσει ελεύθερους τους ήδη επιβαίνοντες του και θα αιχμαλωτίσει άλλους ανυπόμονους.Σε μια στάση κατεβαίνω και έτσι νιώθω μεγάλη ανακούφιση που έρχεται και η δική μου ώρα της λύτρωσης.Στέκομαι μπροστά στην πόρτα..σε λιγότερο απο 1 λεπτό είμαι εκεί,με το που ανοίγουν οι πόρτες βγαίνω βιαστικός χωρίς να ρίξω ένα βλέμμα πίσω μου και κατευθύνομαι προς τις σκάλες οι οποίες θα με οδηγήσουν στην έξοδο.Νιώθω τόσο χαρούμενος που επιτέλους έφτασα στον προορισμό μου και βγήκα απο το κλουβί.Επιταχύνω κι άλλο το βήμα μου και αρχίζω να ανεβαίνω τις σκάλες ενώ μια ελάχιστη δόση αέρα με τυλίγει απαλά.Φτάνω λοιπόν στο τέλος της σκάλας και πηγαίνω δεξιά για να βγώ απο την έξοδο που επιθυμώ.Βλέπω μια κοπέλα η οποία είναι καθισμένη στο πεζούλι διαβάζοντας εφημερίδα της και στο πρόσωπο της βλέπω την αγωνία χαραγμένη,μάλλον περιμένει κάποια φίλη της η ίσως και το αγόρι της.Σταματάω και αφήνω το εισητήριο μου για να το παραλάβει κάποιος άλλος επιβάτης ο οποίος το χρειάζεται.Κοιτάζω για άλλη μια φορά απέναντι και βλέπω τον αστυνομικό ο οποίος έχει πιάσει κουβέντα στην κοπέλα που εργάζεται στα εκδοτήρια(μάλλον της τα ρίχνει).Πέρνω το βλέμμα μου και επιταχύνω πάλι το βήμα μου για να φτάσω την πολυπόθητη έξοδο..κάποια παρέα είναι μπροστά μου όμως και δεν μπορώ να ξεφύγω εύκολα.Μέτα απο προσπάθεια προσπερνάω τα παιδιά και ανεβαίνω τις κυλιόμενες για άλλη μια φορά.Ξαφνικά ο γαλάζιος ουρανός ανοίγεται μπροστά μου και αρχίζω να νιώθω το παγωμένο αεράκι να μου θυμίζει οτι βγήκα άλλη μια φορά νικητής απο το κλουβί.Πέρνω μια βαθιά ανάσα και ανασαίνω τον βρώμικο γεμάτο καυσαέριο αέρα...αλλά μου αρέσει εκείνη η στιγμή γιατί επιτέλους είμαι ελεύθερος απο το κλουβί και τα μάτια μου βλέπουν πολλά περισσότερα απο νέα πρόσωπα μέχρι και νέα σκηνικά.


         Constantine.