Κομμάτακι για να συνδίασω το κείμενο και να σας ανεβάσω λίγο.

Καλοκαιράκι.

Καλοκαίρι..Πιστεύω στην Ελλάδα ο κάθε άνθρωπος περιμένει με ανυπομονησία τον καυτό ήλιο την θάλλασα τα beach party και την χαλαρότητα που προσφέρει σε όλους μας.Συνήθως το καλοκαίρι είναι η εποχή που το κέντρο ερημώνει τελίως και κάνοντας μια βόλτα μεσημέρι ιουνίου στην Αθήνα νιώθεις πως  είσαι σε ένα καζάνι και βράζεις!Κοιτάζοντας κάτω την άσφαλτο βλέπεις την ζέστη να βγαίνει απο μέσα και αμέσως σκέφτεσαι πως ήτανε πολύ κακή επιλογή να κατέβεις στο Κέντρο της Αθήνας!
  Μεσημεράκι λοιπόν και μόλις έχω τελιώσει το μάθημα στην σχολή.Σκέφτομαι τι θα κάνω σήμερα μια τόσο όμορφη και καλοκαιρινή μέρα!Πέρνω τηλέφωνο τον Φίλο μου τον Λεωνιδά και του λεώ να βρεθούμε στην Βάρκιζα να ρίξουμε καμμιά βουτιά.Στην αρχή είναι λίγο διστακτικός αλλα μετά απο λίγη τον καταφέρνω και κανονίζουμε να βρεθούμε σε 30 λεπτά.Πέρνω την βέσπα και διασχίζω την Α
καδημίας.Η πόλη είναι άδεια εκτός απο μερικούς μικροπωλητές οι οποίοι κουρασμένοι και σκασμένοι προσπαθούν να πουλήσουν τα πράγματα τους.Επιταχύνω λίγο πιο πολύ καθώς θέλω να ξεφύγω απο την Αθήνα και τον καυτό αέρα που χτυπάει το πρόσωπο μου.Φτάνω στην Ποσειδώνος η οποία δεν έχει σχεδόν καθόλου κίνηση και εκεί το κλίμα αρχίζει και αλλάζει.Ο αέρας τώρα είναι πιο δροσερός και το σκηνικό απο μουντό γκρι γίνεται ένα απέραντο μπλέ.Η θάλλασα υπομονετικά περιμένει όλους τους ζεσταμένους για να τους δροσίσει.Ο κόσμος στην παραλία δίνει το παρόν ακόμα και τις απαγορευμένες ώρες της ήμερας και γεμίζει την παραλία με γέλια και παιχνίδια.Ζηλεύω αυτές τις εικόνες και απο την βιασύνη μου παραλίγο να μην δω το φανάρι που έχει γίνει κόκκινο.Σταματάω κάπως άτσαλα και περιμένω υπομονετικά για να να γίνει πράσινο και να φτάσω στον προορισμό όσο πιο γρήγορα γίνεται.Κοιτάω διπλά μου και βλέπω ενα τζίπ το όποιο έχει κλειστά τα παραθυρα του και ο οδηγός του απολαμβάνει την δροσιά του Air condition.Σκέφτομαι ότι είναι τελίως χαζό αφού έξω δεν έχει τόση ξέστη ώστε να καταφύγει στο κλιματιστικό το οποίο οφείλω να ομολογήσω δεν είναι και η συμπαθειά μου.Επιτέλους το φανάρι ανοίγει και ξεκίναω αμέσως,τίποτα δεν μπορεί να με κρατήσει.Στην δεξιά λωρίδα ένα λεωφορείο το οποίο μεταφέρει νέους και ηλικιώμενους  σε μια δροσερή παραλία.Σιγά σιγά αρχίζω να φτάνω στον προορισμό μου.Φτάνω λοιπόν στην παραλία η οποία σφύζει απο κόσμο και εκεί βλέπω τον Λεωνιδά να με περιμένει.Παρκάρω την βέσπα πέρνω την τσάντα μου και μαζί πηγαίνουμε προς την παραλία.Αφήνουμε κάτω τσάντες και τρέχουμε με την μια μέσα την θάλασσα για να δροσιστούμε.Πέφτοντας μέσα στην Θάλασσα ένα κύμα απελευθέρωσης έρχεται καθώς η δροσιά αλλά και το απέραντο γαλάζιο κάνουν την εικόνα απίστευτη.Μέτα απο αρκετή ώρα βγαίνουμε έξω και πάμε και καθόμαστε σε μια σκιά που έχουμε βρει.Πιάνουμε κουβέντα για διάφορα πράγματα και μέτα απο λίγο βγαίνουμε έξω να κάνουμε μια βόλτα στην Παραλία.Πάντου κόσμος κυρίως νέος ο οποίος απολαμβάνει την ομορφιά της μέρας.Παρέες παίζουν ρακέτες άλλοι τάβλι και άλλοι απλά αφήνονται στα χέρια του ήλιου που καίει ανελέητα το κορμί τους.Η ώρα περνάει και βρίσκουμε ένα ήσυχο μπαράκι να πιούμε έναν καφέ.Η ατμόσφαίρα γύρω υπέροχη με γελαστά πρόσωπα.Οι ώρες περνάνε χωρίς να το καταλάβουμε το τσιγαράκι πάει σύννεφο και εμείς εκεί αραχτοί χώρις ανχος και έννοιες ξεχνιόμαστε.Ο Ήλιος σχεδόν πέφτει και σκεφτόμαστε τι θα κάνουμε μετά.Χωρίς δισταγμό πέρνουμε τηλέφωνο γνωστούς και φίλους και η παρέα μεγαλώνει όλο και πιο πολύ.Η θάλασσα το βράδυ πέρνει το μυστήριο μαύρο χρώμα της και ο δρόμος του Φεγγαριού αρχίζει να χαράζεται πάνω της.Εκεί λοιπόν είμαστε και εμείς κάνοντας συζητήσεις πίνοντας τεκίλα και γελοντας σπάζοντας την σιώπη της παραλίας.Ένας φίλος με κιθάρα παίζει το Redemption Song και κάποιοι απο την παρέα το σιγοτραγουδάνε.Σκέφτομαι πως αυτές οι στιγμές είναι οι καλύτερες και η ηλικία μας η κατάλληλη για αυτά τα πράγματα.Η ώρα περνάει και σιγά σιγά αρχίζουμε να νυστάζουμε και να νιώθουμε την  κουράση να μας καταβάλει.Ξεκινάμε όλοι σιγά σιγά ο καθένας για τον δικό του προορισμό και δίνουμε ραντέβου για αύριο πάλι.Πριν φύγω ρίχνω ένα βλέμμα πίσω μου και σκέφτομαι "άραγε πόσοι έχουν την ευκαιρία να έχουν τέτοιες στιγμές όπως εμείς σήμερα".Με αυτήν την σκέψη λοιπόν βάζω μπρος την βέσπα και άρχιζω κουρασμένα να γυρίζω στο σπίτι μου.


             Constantine.

I'm looking for a girl with a washing machine.You?

I'm looking for a girl
with a washing machine
and a room that's cool and shady

I'm looking for a girl
with a shower and bath
come on, baby, don't look at me like that

I'm looking for a girl
with a washing machine
I ain't saying
I ain't saying I'm dirty
and I ain't saying I'm clean

oooh oooh

I'm looking for a girl
with a washing machine
and a room that's cool and shady

I'm looking for a girl
without plans for the night
I ain't saying I'm lonely
but I could use some company

I'm looking for a girl
with a washing machine
I ain't saying
I ain't saying I'm dirty
and I ain't saying I'm clean

oooh oooh

I bet you've got a washing machine
I bet you ain't got nothing at do
but I'm just a boy who came into town
I won't let you down

oooh oooh 


Καλησπέρα σας και πάλι.Ζητώ συγνώμη για την απουσία μου αυτές τις μέρες αλλά είμαι αρκετά άρρωστος.Will be back soon.Stay tuneD!

Αφιερωμένο.....

Απολαύστε!

Κυριακή Απόγευμα στην Αθήνα.

Με την Βοήθεια του καιρού είπα σήμερα να κατέβω στο κέντρο της Αθήνας να απολαύσω μια ζεστή σοκολάτα.Το κέντρο σήμερα θύμιζε μια ήρεμη πόλη που ζει σε έναν χαλαρό ρυθμό αφήνοντας πίσω την τρέλα και την αποξένωση που επικρατεί τις υπόλοιπες μέρες.Ανεβαίνοντας λοιπόν για άλλη μια φορά την Τρικούπη το γκρίζο επικρατεί και σου θυμίζει ότι παρά την ηρεμία που προσφέρει η μέρα είσαι επίσημα στην Τσιμεντούπολη.Φτάνοντας στα Εξάρχεια η εικόνα αρχίζει και αλλάζει λίγο.Το πάρκο στην Ναυαρίνου καλά κρατεί και σχεδόν κάθε μέρα γεμίζει απο ανθρώπους διάφορων ηλικιών οι οποίοι άλλοτε κάθονται και κουβεντιάζουν μικρά παιδιά παίζουν στην παιδική χαρά και ζευγαράκια αφήνονται στα τρυφερά φιλιά και στις ατελίωτες αγκαλιές τους.Τα graffiti στους τοίχους δίνουν ένα άλλο χρώμα στα στενοσόκακα και αποτελούν μια αλλαγή μέσα στο γκρίζο μουντό σκηνικό.Κατεβαίνοντας στην πλατεία τα πράγματα γίνονται λίγο πιο άσχημα καθώς ναρκομανείς χαμένοι στον δικό τους κόσμο σε κοιτούν απόκοσμα και σε ξενίζουν.Ο κόσμος δίνει όπως πάντα το παρόν στις καφετέριες και προσπαθεί να σπάσει το άβατο των Εξαρχείων με τον δικό του τρόπο.Πολλά μαγαζιά σφύζουν απο ζωή και δείχνουν οτι παρότι την κρίση ο κόσμος δεν ξεχνάει να περνάει καλά και να τιμάει τα στέκια του.Υπάρχει βέβαια και ο κόσμος που γεμίζει τα σοκάκια καθισμένος σε πεζούλια με μια μπύρα στο χέρι και αρκετή διάθεση για καλοπέραση.Ανεβαίνοντας στον Λόφο του Στρέφη ξεχνάς ότι είσαι στην Αθήνα και το πράσινο που υπάρχει σε αφθονία σε ηρεμεί.Ανεβαίνοντας ακόμα πιο πάνω η Αθήνα απλώνεται απο κάτω και το μόνο που βλέπεις είναι σπίτια κολλήμενα το ένα πάνω στο άλλο και ένα γκρίζο νέφος απο πάνω να προσθέτει την δικιά του Μουντάδα.Ο Ήλιος αρχίζει να εξαφανίζεται και οι πρώτες ατελειώτες λάμπες αρχίζουν δειλά δειλά να ανάβουν ώστε να διώξουν το απόλυτο μαύρο απο το σκηνικό και να κρατήσουν συντροφιά στους Ανθρώπους που θα περάσουν αργότερα απο εκεί.Τα Εξάρχεια αρχίζουν να γεμίζουν απο κόσμο και η φασαρία απο τις καφετέριες είναι μια "μουσική"που θέλει να σπάσει την σιωπή και την ψυχράδα που επικρατεί έξω.Οι Νέοι συνεχίζουν να δίνουν απλόχερα ζωή στην Πόλη και δίνουν εύθυμους ρυθμούς.Άλλη μια Κυριακή του 2011 περνάει ευχάριστα και με πολύ ωραίες εμπειρίες.

                  Constantine.

Χαμένοι στην Μετάφραση.

Γιατί άραγε επέλεξα αυτόν τον τίτλο?Σήμερα θα σας πω μια διαφορετική ιστορία με τα βιώματα μου στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας.Το απογευματάκι στο κέντρο συνήθως ότι εποχή και να πας συνήθως μόνο και απο το απίστευτο καυσαέριο που έχει η περιοχή νιώθεις να πνίγεσαι και θέλεις να ξεφύγεις απ αυτό.Ξεκινάω λοιπόν απο το Metro για να φτάσω στην σχολή η οποία βρίσκεται στην Χαριλάου Τρικούπη.Με το mp3 πάντα να μου κρατάει παρέα αρχίζω και κατεβαίνω την Πανεπιστημίου ώστε να φτάσω λίγο πιο κάτω και να στρίψω στην Οδό που ενδιαφέρομαι.Παρατηρώ γύρω μου και εκτός απο τη νύχτα και την γκριζάδα που έχει κατακλύσει το κέντρο βλέπω ανθρώπους να τρέχουν,άλλους να ζητιανεύουν για λίγα λεφτά και ναρκομανείς που είναι στον δικό τους κόσμο.Πιο κάτω είναι μια περιπολία αστυνομικών οι οποίοι φαίνονται κάπως φοβισμένοι και απόμακροι απο τον υπόλοιπο κόσμο.Μπορείς να πεις ότι η Αθήνα είναι μια μικρογραφία της Νέας Υόρκης.Στρίβω λοιπόν στην Τρικούπη και αρχίζω σιγά σιγά να την ανεβαίνω.Παρατηρώ κάποιους ιδιοκτήτες καταστημάτων να έχουν βγεί για λίγο έξω να μιλάνε και να κάνουν και ένα τσιγάρο ταυτόχρονα.Δίπλα μου το βλέμμα πέφτει σε μια ηλικιωμένη η οποία φωνάζει σπαρακτικά και στ χέρια της κρατάει μια φωτογραφία ενός νεαρού αγοριού.Λίγο πιο πάνω στο Costa Coffee κάποια ζευγάρια κάθονται σαν δύο ξένοι ο καθένας με το κινητό του να στέλνουν μηνύματα η να διαβάζουν κάποιο περιοδικό χωρίς κάποιο ίχνος οικιότητας μεταξύ τους.Περνάω τον δρόμο στην Τρικούπη και καθώς κοιτάζω γύρω μου η ταχύτητα των ανθρώπων μοιάζει σχεδόν ψεύτικη όλοι τόσο βιαστικοί και τόσο απομονωμένοι στα προβλήματα τους.Φτάνω στην σχολή και βλέπω τον Φίλο μου Σάββα να με περιμένει στο κλασσικό σημείο που συναντιόμαστε με ένα τσιγάρο στο στόμα.Τον πλησιάζω και για άλλη μια φορά απολογούμαι που άργησα τόσο και με περίμενε άδικα.Μου προτείνει και μου λέει "Φίλε Κώστα πάμε πάνω κρυφά στην Ταράτσα της Σχολής να χαζέψουμε και να τα πούμε?".Συμφωνώ με την ιδέα και σιγά σιγά ξεκινάμε για την Ταράτσα,προσπαθώντας να μην μας ακούσει κανείς.Βγαίνουμε έξω και η Αθήνα είναι στα πόδια μας για να την χαζέψουμε και να την σχολιάσουμε.Καθόμαστε κάτω ανάβουμε απο ένα τσιγάρο και αρχίζουμε να πιάνουμε συζητήσεις και να σχολιάζουμε μικρές εικόνες καθημερινότητας που διαδραματίζονται απο κάτω.Κάποιος αργεί να ξεκινήσει κόρνες,βρισιές  ο άλλος τσακώνετε στο κινητό κ.α.Οι ώρες περνούν σαν νεράκι και η ώρα είναι αρκετά αργά πια.Κοιτάμε τα πακέτα με τα τσιγάρα τα οποία άδεια τώρα πια.Σίγα σιγά σηκωνόμαστε και βλέπουμε για άλλη μια φορά απο κάτω.Η πόλη τις καθημερινές το βράδυ πεθαίνει και οι ρυθμοί της πέφτουν σαν τις Μετοχές στο Χρηματηστήριο,όλα πια είναι πιο ήσυχα και οι κουρασμένες λάμπες προσπαθούν κουρασμένα να φωτίσουν τα σοκάκια της ΤρελοΑθήνας.


           Constantine.

Ένα ακόμη κομμάτι.

Ένα τελευταίο κομμάτι για σήμερα...Τα λέμε αύριο πάλι,εύχομαι σε όλους σας μια καλημέρα.!

Αφιερωμένο σε όλους εσάς.

Χαμηλώστε τα φώτα χαλαρώστε και ακούστε ένα κομμάτι που θα σας αγγίξει και θα σας απελευθερώσει.Λίγα λόγια για το συγκρότημα.Οι Film είναι ένα συγκρότημα  το οποίο προσανατολίζεται κυρίως στην Alternative kai stin Indie.Είναι ένα ελληνικό group με αγγλόφωνα τραγούδια.Για περισσότερα info μπορείτε να επισκεφτείτε την σελίδα τους Filmband.gr

     Constantine.

Ιστορίες των Λεωφορείων.

Το λεωφορείο είναι ένα όχημα για την μαζική μεταφορά ατόμων. Η λέξη είναι μια εφεύρεση του Κοραή που την μετέφρασε από την λατινική "Omnibus".

'Αλλο ένα κρύο απόγευμα του χειμώνα το 2011 και περιμένω το λεωφορείο υπομονετικά να έρθει και να "χωθώ" για να φτάσω στην σχολή μου.Ο αέρας με χτυπάει αλύπητα και η βροχή πέφτει ασταμάτητα πάνω στο στέγαστρο δίνοντας έναν τόνο μουσικής.Μια κυρία δίπλα μου προσπαθεί να σκεπάσει το μωράκι της απο το κρύο.Το βλέμμα μου πέφτει πάνω στο φοβισμένο προσωπάκι του,μάλλον είναι πολύ μικρό ακόμα για να καταλάβει τι είναι αυτό που το τρομάζει τόσο.Βγένω λίγο έξω απο την στάση και προσπαθώ να διακρίνω στον ορίζοντα  κάποιο μεγάλο μπλε κουτί τ όποιο θα ανακουφίσει το πρόσωπο απο το παγερό κρύο.Τελικά το κουτί εμφανίζετε μετά απο 5 λεπτά και αφού βοηθάω την κυρία να ανεβάσει το μωράκι της στο λεωφορείο πηγαίνω στην μέση και κάθομαι όρθιος.Αυτήν την φορά τα πιο πολλά πρόσωπα που βλέπω είναι ταλαιπωρημένα και λυπημένα,μάλλον φταίει ο καιρός αλλά και η κατάσταση που επικρατεί αυτόν τον καιρό στην Χώρα μας.Ακούω δίπλα μου έναν ηλικιώμενο να ζητάει απο έναν νεαρό να του παραχωρήσει την θέση γιατί δεν αντέχει να κάτσει όρθιος.Ο νεαρός κοιτάει τον πάππου με ένα βλέμμα απέχθειας και προκλητικά του λέει "δεν με ενδιαφέρει να σηκώσεις κάποιον άλλο".Εκείνη την στιγμή το πρώτο συναίσθημα που μου έρχεται στο μυαλό είναι οργή.Προσπαθώ να ηρεμήσω και η οργή αρχίζει να γίνεται μια βαριά θλίψη.Αρχίζω και σκέφτομαι γιατί οι άνθρωποι γίναμε τόσο ξένοι μεταξύ μας και τόσο ψυχροί ο ένας στον άλλο.Μου έρχονται γρήγορες εικόνες στο Μυαλό με απτά παραδείγματα όπως θυμάμαι στην Ομόνοια μια φορά που πήγα να πάρω το Metro ένας ναρκομανής ήταν νεκρός και εγώ δεν ξέρω για πόσες ώρες και όλοι περνάγανε δίπλα του νομίζοντας πώς έχει χαθεί και αυτός στην Νιρβάνα του.Μια άλλη φορά μια ηλικιωμένη κυρία ήθελε να περάσει τον δρόμο στην Πανεπιστημίου και πάλι δεν βρέθηκε ΕΝΑΣ άνθρωπος να την βοήθήσει.Προσπαθώ με μεγάλο κόπο να βγάλω αυτές τις σκέψεις απο το μυαλό μου και να επικεντρωθώ στους επιβάτες για άλλη μια φορά.Σιγά σιγά το λεωφορείο φτάνει στον Άγιο Δημήτριο με την βροχή ατάραχη να συνεχίζει να πέφτει στον δρόμο και να προκαλεί μια απίστευτη κίνηση και να φέρνει ένα μεγάλο κύμα μουντάδας και νευρικότητας στον κόσμο.Περιεργάζομαι το λεωφορείο γύρω μου και νιώθω σαν να βλέπω ένα γερασμένο κουρασμένο σώμα το οποίο τρίζει και παραπονιέται γιατί σιγά σιγά νιώθει πως πρέπει να αποσυρθεί.Οι επιβάτες όπως πάντα ξένοι μεταξύ τους και σχεδόν απρόσωποι.Κάποιος κοιτάει το ρολόι του προφανώς βιάζεται να πάει κάπου.Μια κοπέλα έχει χαθεί στην αγκαλιά του αγοριού της και έχει κλείσει τα μάτια της σαν να νιώθει απόλυτα ασφαλής.Το λεωφορείο φτάνει στον προορισμό του και με  ένα πονεμένο βογκητό ακούγονται τα φρένα που καταβάλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες για να σταματήσει το κουτί.Οι πόρτες ανοίγουν απότομα και ο παγωμένος αέρας με μια απίστευτη ταχύτητα μπαίνει μέσα να παγώσει κ άλλο την ατμόσφαιρα.Οι επιβάτες σπρώχνονται και ετοιμάζονται να μπουν στο επόμενο κουτί που περιμένει να τους εγκλωβίσει με ανυπομονησία.


   Constantine.

Ιστορίες του Μετρό.

Μεσημεράκι και μια σχετικά γλυκιά μέρα.Ξεκινάω απο το σπίτι σιγά σιγά για να πάω στην σχολή δηλαδή την κανονική μου καθημερινότητα.Παίρνω την βέσπα μου και επιταχύνω για το μετρό...έχω πάλι αργήσει όπως συνήθως.Ακολουθώ την κλασσική διαδρομή απο βουλιαγμένης..πάω σχετικά αργά και απολαμβάνω τον δροσερό αέρα που με χτυπάει στο πρόσωπο καθώς δίπλα μου περνάνε με μεγάλες ταχύτητες αυτοκίνητα και μηχανές οι οποίες βιάζονται να πάνε κάπου.Φτάνω στο μετρό και παρκάρω στην συνηθισμένη θέση..είναι λες και έχω συννενοηθεί ανάμεσα σε τόσους ανθρώπους με μηχανές να μου αφήνουν κενή την θέση, μόνο η σκέψη με συναρπάζει.Βάζω το mp3 να παίζει και αρχίζω να κατεβαίνω τις σκάλες,κοιτάω απέναντι απο τις σκάλες ανθρώπους που ανεβαίνουν άλλοι είναι σκυθρωποί άλλοι έχουν ενα χαμόγελο ζωγραφισμένο πάνω τους και άλλοι πάλι είναι αδιάφοροι.Κάποιες φορές ανταλλάζω βλέμματα με κάποιους και τους βλέπω να σκύβουν το κεφάλι σαν να ντράπηκαν ή σαν να ένιωσαν ενοχή για αυτό.Φτάνω στα εκδοτήρια και πάω να βγάλω εισητήριο,όλα αυτά γίνονται γρήγορα γιατί θέλω να προλάβω το μετρό μην καθυστερήσω κι άλλο.Κατεβαίνω τις σκάλες γρήγορα αλλά το μετρό με έχει αγνοήσει πλήρως καθώς ακολουθεί το δικό του πρόγραμμα.Απογοητευμένος κάθομαι όρθιος δυναμώνω λίγο περισσότερο το mp3 και χάνομαι στην μαγεία της μουσικής..κοιτάω το ταμπλό το οποίο γράφει 5 λεπτά και υπομονετικά περιμένω να έρθει.Σιγά σιγά ο κόσμος γίνεται ολοένα και περισσότερος,γυναίκες και άντρες κάθε ηλικίας και κάθε στύλ.Μερικές γυναίκες έχουν ένα τουπέ και μια αυτοπεποίθηση και κάποιοι άντρες τις κοιτάνε με ένα βλέμμα ηδονής στα μάτια τους σαν ήταν αυτό που περίμεναν για χρόνια.Λίγο πιο πέρα βλέπω ένα ζευγάρι το οποίο είναι αγκαλιασμένο και χαμένο στην δική του μαγεία τον έρωτα..τους κοιτάω και νοσταλγώ εκείνη την ώρα ένα τρυφερό χάδι ή ακόμα καλύτερα ένα γλυκό φιλί.Το μετρό το μεγάλο κλουβί όπως το έχω στο μυαλό μου επιτέλους έφτασε...το παρατηρώ που περνάει απο μπροστά μου και σιγά σιγά σταματάει για να πάρει τους ανυπόμονους επιβάτες του.Μπαίνω και κάθομαι όρθιος στην πίσω μεριά του μετρό ενώ παρατηρώ απορημένος τους υπόλοιπους επιβάτες οι οποίοι σκίζονται για να βρούν μια θέση να κάτσουν..Το μετρό γεμίζει και βαθιά πίσω απο τον ήχο της μουσικής που ακούγεται απο το mp3 ακούω το φρικτό κορνάρισμα που είναι πάντα εκεί για να θυμίζει στους επιβάτες του πως είναι εγκλωβισμένοι στο μεγάλο κλουβί.Το μετρό ξεκινάει και λίγο αργότερα αρχίζει να επιταχύνει για να φτάσει στην επόμενη στάση.Κοιτάω το ταμπλό πάνω και βλέπω "Άγιος Δημήτριος"συνεχίζω να κοιτάω μέχρι την λέξη πανεπιστήμιο,εκεί πρέπει να φτάσω.Καθώς φτάνουμε στην στάση Δάφνη ακούω την γλυκιά αλλά και ταυτοχρόνως ψυχρή ηχογραφημένη φωνή η οποία λέει κάθε μέρα τα ίδια.Σηκώνω το βλέμμα μου και παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου..με μεγάλη απογοήτευση βλέπω όλων τα υπόλοιπα βλέμματα κενά, ανέκφραστα και σκυφτά μάλλον έχουν κουραστεί η απλά έχουν βαρεθεί την καθημερινότητα τους.Ένας ενοχλητικός ήχος φτάνει στ αυτιά μου ο οποίος προέρχεται απο το mp3,Low battery αγχώνομαι λίγακι και χαμηλώνω τον ήχο γιατί θέλω να έχω μπαταρία και για τον γυρισμό αργότερα το βράδυ ενώ πάλι στο μυαλόι μου έρχεται η σκέψη πως θα έπρεπε να έχω φορτίσει τον μικρό μου φίλο.Καθώς λοιπόν χαμηλώνω τον ήχο έρχεται η δυνατή και άσχημη στριγκλιά απο τις ράγες στ αυτιά μου.Για να καταλαγιάσω αυτόν τον ήχο στο μυαλό μου αρχίζω και παίζω ένα παιχνίδι με τον εαυτό μου.αρχίζω και επεξεργάζομαι τους ανθρώπους και προσπαθώ να καταλάβω τον προορισμό του καθενός.τις πιο πολλές φόρες κοιτάω απο το ντύσιμο και γενικότερα το στύλ.κάποιες φορές νικάω το παιχνίδι του εαυτού μου και ένα μικρό χαμόγελο αρχίζει να εμφανίζεται στα χείλη μου.Ακούω πάλι την γνώριμη φωνή να λέει,"επόμενη στάση Σύνταγμα".Καταλαβαίνω λοιπόν ότι μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου το κλουβί(μετρό)θα αφήσει ελεύθερους τους ήδη επιβαίνοντες του και θα αιχμαλωτίσει άλλους ανυπόμονους.Σε μια στάση κατεβαίνω και έτσι νιώθω μεγάλη ανακούφιση που έρχεται και η δική μου ώρα της λύτρωσης.Στέκομαι μπροστά στην πόρτα..σε λιγότερο απο 1 λεπτό είμαι εκεί,με το που ανοίγουν οι πόρτες βγαίνω βιαστικός χωρίς να ρίξω ένα βλέμμα πίσω μου και κατευθύνομαι προς τις σκάλες οι οποίες θα με οδηγήσουν στην έξοδο.Νιώθω τόσο χαρούμενος που επιτέλους έφτασα στον προορισμό μου και βγήκα απο το κλουβί.Επιταχύνω κι άλλο το βήμα μου και αρχίζω να ανεβαίνω τις σκάλες ενώ μια ελάχιστη δόση αέρα με τυλίγει απαλά.Φτάνω λοιπόν στο τέλος της σκάλας και πηγαίνω δεξιά για να βγώ απο την έξοδο που επιθυμώ.Βλέπω μια κοπέλα η οποία είναι καθισμένη στο πεζούλι διαβάζοντας εφημερίδα της και στο πρόσωπο της βλέπω την αγωνία χαραγμένη,μάλλον περιμένει κάποια φίλη της η ίσως και το αγόρι της.Σταματάω και αφήνω το εισητήριο μου για να το παραλάβει κάποιος άλλος επιβάτης ο οποίος το χρειάζεται.Κοιτάζω για άλλη μια φορά απέναντι και βλέπω τον αστυνομικό ο οποίος έχει πιάσει κουβέντα στην κοπέλα που εργάζεται στα εκδοτήρια(μάλλον της τα ρίχνει).Πέρνω το βλέμμα μου και επιταχύνω πάλι το βήμα μου για να φτάσω την πολυπόθητη έξοδο..κάποια παρέα είναι μπροστά μου όμως και δεν μπορώ να ξεφύγω εύκολα.Μέτα απο προσπάθεια προσπερνάω τα παιδιά και ανεβαίνω τις κυλιόμενες για άλλη μια φορά.Ξαφνικά ο γαλάζιος ουρανός ανοίγεται μπροστά μου και αρχίζω να νιώθω το παγωμένο αεράκι να μου θυμίζει οτι βγήκα άλλη μια φορά νικητής απο το κλουβί.Πέρνω μια βαθιά ανάσα και ανασαίνω τον βρώμικο γεμάτο καυσαέριο αέρα...αλλά μου αρέσει εκείνη η στιγμή γιατί επιτέλους είμαι ελεύθερος απο το κλουβί και τα μάτια μου βλέπουν πολλά περισσότερα απο νέα πρόσωπα μέχρι και νέα σκηνικά.


         Constantine.

Καλησπέρα σε Όλους.

Καλησπέρα αυτό το blog δημιουργήθηκε για να σας κρατάει συντροφιά για όλες τις ώρες γιατί πολύ απλά θα δημοσιέυω σχεδόν όλο το 24ώρο.Ελπίζω όλοι να βρείτε το blog ενδιαφέρον και να το αγαπήσετε.

Με πολύ αγάπη 

            Constantine.